تأثیر درمان با مهار کننده های گیرنده های آنژیوتانسین بر شاخص های اختلال عملکرد اندوتلیوم در بیماران دچار نفروپاتی دیابتی

مقدمه: کودکان و نوجوانان مبتلا به دیابت نوع i (insulin dependent diabetes mellitus یا iddm) به شدت در معرض ابتلا به نفروپاتی دیابتی در سنین نوجوانی و بزرگ سالی هستند. درمان اختلال عملکرد اندوتلیوم در این بیماران می تواند باعث طول عمر آن ها گردد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی اصلاح عملکرد اندوتلیوم در بیماران دچار نفروپاتی دیابتی پس از مصرف مهار کننده های گیرنده های آنژیوتانسین بود. روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی آینده نگر بود که در سال های 1389 و 1390 در شهر اصفهان انجام گرفت. در این مطالعه 32 بیمار مبتلا به iddm که بیماری آن ها در سن کمتر از 15 سالگی آغاز شده بود و در دو نمونه ی ادرار، آلبومینوری اثبات شده داشتند، مورد بررسی قرار گرفتند. سطح شاخص های عملکرد اندوتلیوم شامل نیتریک اکسید (nitric oxide یا no)، vcam (vascular cell adhesion molecule) و fetuin-a قبل و بعد از مصرف 1 ماهه ی والزارتان (مهار کننده ی گیرنده ی آنژیوتانسین) اندازه گیری شد. داده ها جمع آوری گردید و مورد آنالیز آماری قرار گرفت. یافته ها: در این مطالعه 32 بیمار دیابتی نوع i مبتلا به نفروپاتی دیابتی با میانگین سنی 16/2 ± 66/24 سال بررسی شدند. 4/34 درصد افراد مورد مطالعه مرد بودند. میانگین fetuin-a قبل از درمان 03/0 ± 36/0 و بعد از درمان به 02/0 ± 25/0 میلی گرم در دسی لیتر بود. میانگین no قبل و بعد از درمان به ترتیب 02/0 ± 23/0 و 01/0± 29/0 میلی گرم در دسی لیتر بود. میانگین vcam قبل از درمان 5/18 ± 1/251 نانوگرم در میلی لیتر و بعد از درمان 2/11 ± 5/211 نانوگرم در میلی لیتر بود. نتیجه گیری: طبق نتایج این مطالعه درمان دارویی با والزارتان و یا دیگر مهار کننده های گیرنده ی آنژیوتانسین می تواند در بهبود عملکرد اندوتلیوم مؤثر باشد. بنابراین توصیه می شود برای بهبود عملکرد اندوتلیوم از داروهای ضد گیرنده ی آنژیوتانسین استفاده شود.